Kategoria: Zdrowie

Kaszel u psa to objaw, którego nie należy lekceważyć. Choć może wydawać się niegroźny, w rzeczywistości często wskazuje na poważniejsze problemy zdrowotne, takie jak zapalenie oskrzeli. To schorzenie układu oddechowego potrafi mocno obniżyć komfort życia psa – szczególnie gdy rozwija się przewlekle lub nie jest właściwie leczone. W tym artykule wyjaśniamy, czym dokładnie jest zapalenie oskrzeli u psa, jak się objawia, co je powoduje i jak wygląda skuteczne leczenie.

Czym jest zapalenie oskrzeli u psa?

Zapalenie oskrzeli to stan zapalny błony śluzowej oskrzeli, przewodów oddechowych, które transportują powietrze z tchawicy do płuc. Może mieć charakter ostry (krótkotrwały, często wirusowy) lub przewlekły (utrzymujący się ponad 2 miesiące, z możliwymi nawrotami).

To jedno z częstszych schorzeń układu oddechowego u psów, szczególnie u ras małych i psów starszych. Nieleczone zapalenie oskrzeli może prowadzić do niewydolności oddechowej, wtórnych infekcji oraz trwałych zmian w oskrzelach i płucach.

Co wywołuje zapalenie oskrzeli u psa?

Przyczyn zapalenia oskrzeli może być wiele. Oto najczęstsze z nich:

• Infekcje wirusowe – np. wirus paragrypy psów (CPiV), adenowirus typu 2 czy wirus nosówki. Są szczególnie częste u młodych lub nieszczepionych psów.
• Infekcje bakteryjne – np. Bordetella bronchiseptica, często współwystępująca z wirusami.
• Pasożyty układu oddechowego – jak nicienie płucne (np. Angiostrongylus vasorum).
• Czynniki drażniące – dym papierosowy, kurz, smog, opary chemiczne czy suche, zimne powietrze.
• Alergie wziewne – na pyłki, roztocza, pleśń.
• Ciała obce w drogach oddechowych – które mogą mechanicznie drażnić oskrzela i prowadzić do stanu zapalnego.
• Choroby serca i płuc – zapalenie oskrzeli może też towarzyszyć innym schorzeniom.

Objawy zapalenia oskrzeli u psa – na co zwrócić uwagę?

Najbardziej charakterystycznym objawem jest kaszel. Może być suchy, napadowy, przypominający „kaszel palacza”, lub wilgotny i mokry. Zazwyczaj nasila się po wysiłku, podekscytowaniu albo nocą.

Oprócz kaszlu mogą występować duszność i świszczący oddech, odruch wymiotny po intensywnym kaszlu, przyspieszone oddychanie, apatia i zmniejszona aktywność, czasem gorączka i osłabienie, a w przypadku przewlekłej postaci – spadek kondycji i masy ciała.

Niektóre psy mają łagodny przebieg choroby i nie sprawiają wrażenia poważnie chorych, dlatego warto skonsultować się z lekarzem, gdy kaszel utrzymuje się dłużej niż kilka dni.

Jak diagnozuje się zapalenie oskrzeli u psa?

Rozpoznanie choroby wymaga dokładnego wywiadu i badania klinicznego, ale w wielu przypadkach konieczna jest także diagnostyka obrazowa i laboratoryjna:

• RTG klatki piersiowej – pozwala ocenić strukturę płuc i oskrzeli, wykluczyć nowotwory, zapalenie płuc lub obrzęk.
• Badania krwi i moczu – pomagają wykryć infekcję lub inne zaburzenia.
• Bronchoskopia – umożliwia obejrzenie wnętrza oskrzeli i pobranie próbki śluzu do badań cytologicznych i bakteriologicznych.
• Badania kału – w celu wykluczenia pasożytów płucnych.
• Testy alergiczne – przy podejrzeniu alergicznego zapalenia oskrzeli.

Dokładna diagnostyka pozwala dobrać odpowiednie leczenie i ocenić rokowania.

Leczenie zapalenia oskrzeli u psa

Leczenie zależy od przyczyny i postaci choroby, inne podejście stosuje się przy ostrej infekcji wirusowej, a inne przy przewlekłym stanie zapalnym.

W terapii zapalenia oskrzeli u psów stosuje się m.in.:

• Antybiotyki – tylko w przypadku stwierdzenia infekcji bakteryjnej.
• Glikokortykosteroidy – przy przewlekłym, alergicznym lub idiopatycznym zapaleniu; zmniejszają stan zapalny i obrzęk oskrzeli.
• Leki rozszerzające oskrzela – ułatwiają oddychanie i zmniejszają duszność.
• Leki przeciwkaszlowe lub wykrztuśne – dobierane indywidualnie, w zależności od rodzaju kaszlu.
• Leki przeciwpasożytnicze – jeśli przyczyną są pasożyty.
• Nebulizacje i inhalacje – zwłaszcza u psów z przewlekłym kaszlem; pomagają rozrzedzić wydzielinę.
• Zmiana stylu życia i środowiska – ograniczenie ekspozycji na dym, alergeny, zimne powietrze.

U psów z przewlekłym zapaleniem oskrzeli leczenie może być konieczne do końca życia i skupia się na łagodzeniu objawów.

Jak zapobiegać zapaleniu oskrzeli u psa?

Profilaktyka odgrywa kluczową rolę w zapobieganiu zapaleniu oskrzeli u psa, zwłaszcza w okresach zwiększonej zachorowalności, np. jesienią i zimą. Podstawą jest regularne szczepienie pupila przeciwko chorobom zakaźnym, takim jak kaszel kenelowy czy nosówka, które mogą predysponować do rozwoju infekcji dróg oddechowych. Równie istotne jest unikanie kontaktu z chorymi psami – dotyczy to szczególnie miejsc, w których przebywa wiele zwierząt: hoteli dla psów, wystaw, schronisk czy psich przedszkoli.

Odporność psa można skutecznie wspierać, dbając o jego codzienną dietę oraz stosując odpowiednio dobraną suplementację, która wzmacnia naturalne mechanizmy obronne organizmu. Dobrze zbilansowane żywienie i aktywność fizyczna mają bezpośredni wpływ na zdolność organizmu do walki z infekcjami.

Nie bez znaczenia jest także środowisko, w którym pies przebywa na co dzień. Utrzymanie higieny w domu, dobra wentylacja pomieszczeń, unikanie dymu papierosowego czy nagłych zmian temperatury pomagają zmniejszyć ryzyko podrażnienia dróg oddechowych. Codzienna troska o te aspekty znacząco zmniejsza szansę na wystąpienie zapalenia oskrzeli i pozwala cieszyć się zdrowiem czworonożnego przyjaciela przez długi czas.

Podsumowanie

Zapalenie oskrzeli u psa to nie tylko uciążliwy kaszel – to poważne schorzenie, które bez leczenia może prowadzić do trwałych zmian w układzie oddechowym. Im szybciej rozpoznasz objawy i skonsultujesz się z lekarzem weterynarii, tym większa szansa na pełne wyleczenie lub skuteczne złagodzenie przewlekłych objawów. Zadbaj o swojego psa, regularne badania, szczepienia i troska o środowisko, w którym żyje, to najlepsza profilaktyka.

Potrzebujesz pomocy w leczeniu chorób układu oddechowego u swojego psa?
Skorzystaj z pomocy specjalistów w placówkach Grupy LuxVet – znajdź najbliższą lecznicę i umów się na wizytę.

 

Świąd, drapanie, wylizywanie łap, zaczerwieniona skóra – to tylko niektóre objawy alergii u psów, które mogą znacząco obniżać komfort życia pupila. Jednym z przełomowych rozwiązań, jakie oferuje współczesna medycyna weterynaryjna, jest Cytopoint – nowoczesny lek biologiczny, który przynosi ulgę w objawach atopowego zapalenia skóry. Co warto o nim wiedzieć? Czy jest bezpieczny? Jak działa i kiedy warto go zastosować?

Alergie skórne u psów – narastający problem

Atopowe zapalenie skóry u psa to jedna z najczęstszych chorób dermatologicznych. Jest przewlekłą, zapalną chorobą skóry o podłożu immunologicznym, która najczęściej objawia się uporczywym świądem. Psy zmagające się z AZS często cierpią na wtórne infekcje, problemy z uszami oraz pogorszenie jakości sierści i skóry.

Dotychczas w leczeniu stosowano m.in. kortykosteroidy i cyklosporynę, jednak ich długotrwałe stosowanie może nieść skutki uboczne. Cytopoint to alternatywa, która zyskała uznanie dzięki skuteczności i bezpieczeństwu.

Czym jest Cytopoint i jak działa?

Cytopoint (lokiwumab) to przeciwciało monoklonalne, które działa bardzo selektywnie – neutralizuje białko (interleukinę 31, IL-31), odpowiedzialne za uczucie świądu u psa. W skrócie przerywa „łańcuch świądu” bez wpływu na cały układ odpornościowy.
Jest to leczenie biologiczne, które nie tłumi układu immunologicznego, dlatego może być stosowane także u psów przewlekle chorych lub starszych, które nie tolerują innych terapii.

Kiedy warto rozważyć Cytopoint?

Cytopoint dla psa polecany jest w przypadku:

•  atopowego zapalenia skóry (AZS),
• przewlekłego świądu u psa,
• uczuleń na alergeny środowiskowe (np. roztocza, pyłki, pleśnie),
• braku efektów po tradycyjnych terapiach lub nietolerancji na nie.

Lek działa szybko – często już po 24 godzinach od podania zastrzyku obserwuje się zmniejszenie drapania.

Jak wygląda terapia Cytopointem?

Cytopoint podawany jest w formie iniekcji podskórnej – zwykle raz w miesiącu. Czas działania jednej dawki może się różnić w zależności od psa – u niektórych efekt utrzymuje się nawet do 6-8 tygodni.
Dawkowanie dobiera lekarz weterynarii na podstawie masy ciała psa. Cytopoint jest dostępny wyłącznie z przepisu lekarza i nie może być stosowany samodzielnie w domu.

Czy Cytopoint jest bezpieczny?

Według aktualnych badań i doświadczeń lekarzy weterynarii, Cytopoint jest dobrze tolerowany przez psy, również te z chorobami współistniejącymi. Nie stwierdzono poważnych skutków ubocznych typowych dla terapii immunosupresyjnych (np. sterydów).
U niewielkiej liczby psów mogą wystąpić łagodne działania niepożądane, jak ospałość po iniekcji czy miejscowy odczyn w miejscu wkłucia, ale zazwyczaj ustępują samoistnie.

Zalety Cytopointu:

• szybki i długotrwały efekt,
• brak wpływu na układ odpornościowy,
• możliwość stosowania z innymi lekami,
• dobra tolerancja nawet u psów z innymi schorzeniami,
• poprawa jakości życia psa i właściciela.

Cytopoint a inne leki przeciwalergiczne

W odróżnieniu od sterydów czy cyklosporyny, Cytopoint nie wpływa ogólnoustrojowo, co czyni go bezpieczniejszym rozwiązaniem w długotrwałej terapii. U wielu psów staje się podstawą leczenia lub stosowany jest w terapii łączonej np. z dietą hipoalergiczną czy pielęgnacją dermatologiczną.

Cytopoint – opinie właścicieli psów

Właściciele czworonogów, którzy zdecydowali się na Cytopoint, często zauważają znaczącą poprawę jakości życia pupila: zmniejszenie drapania, poprawę stanu skóry, ograniczenie konieczności podawania innych leków. Zadowolenie pacjentów i ich opiekunów to jeden z głównych powodów, dla których Cytopoint szybko zyskuje popularność wśród weterynarzy.

Jeśli Twój pies cierpi na świąd, ma problemy dermatologiczne lub nie odpowiada na standardowe leczenie – skonsultuj się z lekarzem weterynarii w jednej z naszych placówek. Specjaliści z Grupy LuxVet pomogą dobrać odpowiednie leczenie, w tym również Cytopoint, jeśli będzie to wskazane.

Sprawdź naszą wyszukiwarkę placówek i umów wizytę

 

Przewlekły świąd, zmiany skórne, problemy z oczami, a może nawracające zapalenia jelit? Jeśli Twój pies zmaga się z chorobą o podłożu immunologicznym, być może w leczeniu pojawiło się hasło „cyklosporyna”. To lek, który potrafi diametralnie poprawić jakość życia psa, ale jednocześnie wymaga wiedzy, ostrożności i indywidualnego podejścia.

 

 

 

Czym jest cyklosporyna i kiedy stosujemy ją u psów?

Cyklosporyna to lek immunosupresyjny, który działa poprzez hamowanie aktywności układu odpornościowego. Choć pierwotnie została opracowana do zapobiegania odrzutom przeszczepów u ludzi, z czasem znalazła szerokie zastosowanie również w weterynarii – przede wszystkim w terapii chorób o podłożu autoimmunologicznym oraz w przewlekłych dermatozach.

U psów cyklosporyna jest stosowana głównie w leczeniu atopowego zapalenia skóry, a także w przypadkach niektórych chorób zapalnych przewodu pokarmowego, chorób oczu oraz chorób autoimmunologicznych. Jest to lek, którego działanie nie polega na szybkim łagodzeniu objawów, ale na długofalowej modulacji odpowiedzi immunologicznej – dlatego tak ważne jest jego świadome i precyzyjne stosowanie pod kontrolą lekarza weterynarii.

Jak działa cyklosporyna na organizm psa?

Cyklosporyna działa na poziomie komórkowym, blokując aktywację limfocytów T – białych krwinek odpowiedzialnych za uruchamianie odpowiedzi immunologicznej. W praktyce oznacza to, że lek „uspokaja” układ odpornościowy psa, zapobiegając nadmiernemu reagowaniu na nieszkodliwe bodźce, jak np. alergeny środowiskowe, komórki własnego organizmu czy składniki diety.

Dzięki temu działaniu cyklosporyna skutecznie zmniejsza objawy takie jak świąd, zapalenie skóry, zmiany skórne czy owrzodzenia rogówki. Jej działanie rozwija się jednak powoli – pierwsze efekty terapeutyczne obserwuje się zwykle po 2-4 tygodniach stosowania, a pełna skuteczność może być widoczna dopiero po kilku miesiącach.

Wskazania do stosowania cyklosporyny u psów

W praktyce klinicznej cyklosporyna znajduje zastosowanie w leczeniu kilku głównych grup schorzeń, w których układ odpornościowy odgrywa kluczową rolę w mechanizmie chorobowym.

Najczęstsze wskazania obejmują:

• Atopowe zapalenie skóry (AZS) – przewlekła choroba skóry na tle alergicznym, w której cyklosporyna stanowi alternatywę dla glikokortykosteroidów i jest często stosowana długoterminowo.
• Keratoconjunctivitis sicca (KCS) – tzw. „suche zapalenie oka” – choroba, w której produkcja łez jest znacznie zmniejszona z powodu zniszczenia gruczołu łzowego przez układ odpornościowy.
• Choroby zapalne jelit (IBD) – przewlekłe zapalenie przewodu pokarmowego o niejasnej etiologii, często z komponentą immunologiczną.
• Autoimmunologiczne choroby skóry i błon śluzowych, takie jak pęcherzyca liściasta, toczeń rumieniowaty czy zapalenie mięśni skóry.
• Przeszczepy skóry i przeszczepy komórkowe – rzadko, ale cyklosporyna może być użyta w protokołach immunosupresyjnych po przeszczepach, jeśli są one wykonywane.

Wszystkie te przypadki wymagają indywidualnej oceny – decyzję o zastosowaniu cyklosporyny powinien podejmować lekarz weterynarii po analizie obrazu klinicznego i wyników badań pomocniczych.

Skuteczność cyklosporyny – czego można się spodziewać?

Cyklosporyna nie działa „na już”. Jest to lek, którego działanie narasta stopniowo, dlatego ważne jest, aby właściciel psa uzbroił się w cierpliwość i nie przerywał terapii zbyt wcześnie. U większości pacjentów widoczną poprawę stanu klinicznego obserwuje się po około 3–4 tygodniach stosowania – zmniejsza się świąd, zaczerwienienie, poprawia się jakość skóry i sierści.

W leczeniu atopowego zapalenia skóry cyklosporyna bywa stosowana jako terapia przewlekła – w takiej sytuacji dawkę ustala się indywidualnie, często z czasem ją zmniejszając, tak aby utrzymać efekt przy jak najmniejszym ryzyku działań niepożądanych.

W niektórych przypadkach lek stosowany jest okresowo – np. przy sezonowych zaostrzeniach choroby. Lekarz może też zdecydować o łączeniu cyklosporyny z innymi lekami – np. glikokortykosteroidami lub oklacytynibem – na początku terapii, by szybciej opanować objawy.

Możliwe skutki uboczne – co warto wiedzieć?

Cyklosporyna, choć skuteczna, nie jest lekiem pozbawionym działań ubocznych. Na szczęście większość z nich jest łagodna i przemijająca, szczególnie jeśli terapia jest prowadzona pod kontrolą lekarza i z regularnym monitorowaniem pacjenta.

Do najczęstszych skutków ubocznych należą:

• zaburzenia żołądkowo-jelitowe – nudności, wymioty, biegunka, brak apetytu (najczęściej przemijają po kilku dniach),
• przerost dziąseł – głównie przy długotrwałym stosowaniu leku,
• nadmierne owłosienie – szczególnie w okolicach uszu i grzbietu,
• zwiększona podatność na infekcje skóry i uszu – ze względu na obniżenie odporności,
• sporadycznie – drżenia mięśniowe, letarg, obrzęki.

W rzadkich przypadkach mogą pojawić się problemy z wątrobą lub nerkami, dlatego długoterminowe stosowanie cyklosporyny powinno wiązać się z regularnym wykonywaniem badań kontrolnych – morfologii, parametrów biochemicznych oraz badania ogólnego moczu.

Jak podawać cyklosporynę psu?

Cyklosporyna występuje w postaci kapsułek, roztworów doustnych oraz maści okulistycznych (np. w leczeniu KCS). Najlepiej wchłania się na czczo, ale u niektórych psów lepiej tolerowana jest podawana z niewielką ilością pokarmu co może minimalizować dolegliwości ze strony układu pokarmowego. Ważne, aby lek podawać regularnie o tej samej porze, zgodnie z zaleceniem lekarza.

Nie należy przerywać leczenia bez konsultacji – gwałtowne odstawienie cyklosporyny może spowodować nawrót objawów lub nasilenie procesu zapalnego. W terapii przewlekłej zwykle dąży się do tzw. dawki podtrzymującej – możliwie najniższej skutecznej dawki, która pozwala utrzymać komfort życia psa i ograniczyć działania niepożądane.

Kiedy cyklosporyna nie powinna być stosowana?

Istnieją sytuacje, w których stosowanie cyklosporyny nie jest zalecane lub wymaga szczególnej ostrożności. Leku nie powinno się stosować u psów z potwierdzoną immunosupresją, w aktywnej infekcji wirusowej lub grzybiczej, ani u psów z nowotworami układu limfatycznego. Cyklosporyna może również wchodzić w interakcje z innymi lekami np. niektórymi antybiotykami czy lekami przeciwgrzybiczymi – dlatego lekarz weterynarii powinien dokładnie znać historię leczenia zwierzęcia.

Nie zaleca się stosowania cyklosporyny u szczeniąt poniżej 6 miesiąca życia oraz u suk ciężarnych lub karmiących – ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa.

Świadoma terapia – współpraca lekarza i opiekuna

Leczenie cyklosporyną wymaga świadomego podejścia zarówno ze strony lekarza weterynarii, jak i opiekuna zwierzęcia. To lek, który potrafi znacząco poprawić komfort życia psa, ale jego skuteczność zależy od precyzyjnego dawkowania, regularności podawania i monitorowania stanu zdrowia pacjenta. Warto także pamiętać, że każdy organizm reaguje indywidualnie, dlatego terapia powinna być „szyta na miarę”.

Regularne wizyty kontrolne, badania okresowe i dobra komunikacja z lekarzem prowadzącym to klucz do bezpiecznego i skutecznego stosowania tego leku. Dzięki temu możliwe jest uzyskanie długotrwałej remisji choroby i zachowanie dobrej jakości życia psa – bez konieczności sięgania po leczenie bardziej inwazyjne lub obarczone większym ryzykiem.

Bo komfort, zdrowie i spokój Twojego psa to coś, na co warto pracować każdego dnia – z troską, wiedzą i odpowiedzialnością.

 

Naturalne suplementy diety zyskują coraz większą popularność również w świecie opieki nad zwierzętami. Jednym z ziół, które budzi szczególne zainteresowanie wśród opiekunów psów, jest ostropest plamisty. Znany ze swoich właściwości wspomagających pracę wątroby u ludzi, ostropest coraz częściej trafia także do diet naszych pupili. Ale czy rzeczywiście jest bezpieczny dla psa? Jak działa i kiedy warto go stosować?

 

Ostropest plamisty – co to za roślina?

Ostropest plamisty to roślina z rodziny astrowatych, pochodząca z obszaru basenu Morza Śródziemnego. Jej najważniejszym składnikiem aktywnym jest sylimaryna, czyli kompleks flawonolignanów, który wykazuje silne działanie ochronne i regenerujące dla komórek wątroby. Z tego względu ostropest od wieków wykorzystywany jest w medycynie naturalnej, głównie w terapii chorób wątroby.

Czy ostropest jest bezpieczny dla psa?

W odpowiednio dobranej dawce ostropest może być bezpiecznym i skutecznym wsparciem dla psów, szczególnie tych z chorobami wątroby, po zatruciach lub długotrwałym leczeniu farmakologicznym. Zanim jednak zdecydujesz się na jego podanie, warto skonsultować się z lekarzem weterynarii – nie każdemu psu ostropest będzie potrzebny, a źle dobrana dawka może nie przynieść efektu lub wywołać niepożądane reakcje.

Kiedy warto podać psu ostropest?

Ostropest może być stosowany wspomagająco w następujących przypadkach:

• Problemy z wątrobą – wątroba psa pełni kluczową funkcję w oczyszczaniu organizmu z toksyn. W chorobach takich jak stłuszczenie wątroby, zapalenie wątroby, czy przy nowotworach, ostropest może wspomagać regenerację komórek wątrobowych.
• Po zatruciach – w sytuacjach, gdy pies zatruł się np. lekami, toksynami roślinnymi lub grzybami, ostropest może pomóc w odbudowie uszkodzonej wątroby.
• Przy długotrwałym leczeniu farmakologicznym – niektóre leki, np. sterydy, antybiotyki czy środki przeciwpadaczkowe, obciążają wątrobę. Ostropest może wspomóc jej ochronę.
• Wspomagająco u psów seniorów – starsze psy częściej cierpią na zaburzenia metaboliczne, a ich wątroba może być mniej wydolna. Ostropest działa łagodnie, wspierając funkcjonowanie tego narządu.

Jakie formy ostropestu są dostępne dla psa?

Na rynku dostępne są różne formy ostropestu, z których najczęściej stosowane u psów to:

• Zmielone nasiona ostropestu – można je dodawać bezpośrednio do karmy.
• Olej z ostropestu – ma delikatne działanie i jest łatwy do podania.
• Ekstrakty i preparaty weterynaryjne – zawierające standaryzowaną dawkę sylimaryny, często dostępne w formie kapsułek lub tabletek.

Najbezpieczniej jest wybierać preparaty przeznaczone specjalnie dla zwierząt – są one lepiej dostosowane do ich metabolizmu.

Ostropest dla psa – dawkowanie

Nie istnieje jedna uniwersalna dawka, która będzie odpowiednia dla każdego psa. Dawkowanie zależy m.in. od:

• masy ciała psa,
• rodzaju i nasilenia problemu zdrowotnego,
• formy ostropestu (mielony, olej, ekstrakt),
• ogólnego stanu zdrowia zwierzęcia.

Przykładowo: dla psów o wadze do 10 kg często stosuje się ok. 1/4 łyżeczki zmielonego ostropestu dziennie. Psy powyżej 20 kg mogą otrzymywać ok. 1/2 do 1 łyżeczki dziennie. Jednak każdorazowo warto skonsultować się z lekarzem weterynarii – szczególnie jeśli pies przyjmuje inne leki lub ma choroby współistniejące.

Czy ostropest może szkodzić psu?

Choć ostropest uważany jest za bezpieczny, istnieją sytuacje, w których jego stosowanie może być niewskazane:

• u psów z nadwrażliwością pokarmową – może wystąpić biegunka lub wymioty,
• u szczeniąt i suk w ciąży – brak jest wystarczających badań dotyczących bezpieczeństwa,
• przy kamicy żółciowej – ostropest może pobudzać produkcję żółci, co może zaostrzyć objawy.

Dlatego zawsze warto dobrać suplementację indywidualnie z uwzględnieniem całego obrazu klinicznego psa.

Podsumowanie

Ostropest plamisty może być cennym dodatkiem do diety psa, szczególnie w przypadkach zaburzeń pracy wątroby, po zatruciach czy przy długotrwałym stosowaniu leków. Działa łagodnie, wspomaga regenerację wątroby i wspiera naturalne procesy detoksykacyjne organizmu psa. Jednak, jak każdy suplement, powinien być stosowany z rozwagą i po konsultacji z lekarzem weterynarii.

W naszych placówkach Grupy LuxVet znajdziesz weterynarzy, którzy wiedzą, kiedy naturalna suplementacja może być pomocna, a kiedy konieczna jest pogłębiona diagnostyka i leczenie. Znajdź najbliższą klinikę w swojej okolicy!

Świerzb to jedna z bardziej uporczywych chorób skóry u psów, która może skutkować intensywnym świądem, wtórnymi zakażeniami skóry oraz wyraźnym pogorszeniem samopoczucia zwierzęcia. Choć kojarzony często z zaniedbaniem higieny, w rzeczywistości może dotyczyć również psów domowych, dobrze pielęgnowanych i regularnie badanych. Kluczowe jest szybkie rozpoznanie objawów i wdrożenie odpowiedniego leczenia, a także zrozumienie, jak skutecznie zapobiegać nawrotom choroby.

 

 

Czym jest świerzb u psa i co go wywołuje?

Świerzb to choroba pasożytnicza wywoływana przez roztocza, czyli mikroskopijne pajęczaki żerujące w warstwach naskórka psa. U psów najczęściej spotyka się dwie formy tej choroby: świerzb drążący (świerzbowiec skórny) i świerzb uszny. Obie postaci są silnie zakaźne i mogą rozprzestrzeniać się zarówno pomiędzy psami, jak i  w ograniczonym zakresie na ludzi (świerzb drążący może powodować przemijające objawy u człowieka, tzw. świerzb zoonotyczny).

Świerzb drążący wywoływany jest przez roztocza z gatunku Sarcoptes scabiei var. canis. Pasożyty te drążą mikroskopijne tunele w warstwie rogowej naskórka, powodując silne podrażnienie, stan zapalny oraz intensywny świąd. Z kolei świerzb uszny jest wywoływany przez Otodectes cynotis i lokalizuje się przede wszystkim w przewodzie słuchowym zewnętrznym.

Objawy świerzbu – na co powinien zwrócić uwagę opiekun?

Świerzb jest chorobą, którą można podejrzewać już na podstawie samych objawów klinicznych, chociaż do potwierdzenia diagnozy niezbędne jest badanie dermatologiczne. W przypadku świerzbu drążącego najczęstsze objawy to:

• intensywny, uporczywy świąd (często niezależny od pory dnia),
• zaczerwienienie i zgrubienie skóry, szczególnie na brzegach uszu, łokciach, brzuchu i klatce piersiowej,
• łuszczenie się naskórka,
• strupy i rany po samouszkodzeniach wywołanych drapaniem,
• wypadanie sierści i miejscowe łysienie.

W przypadku świerzbu usznego typowe objawy to silne drapanie uszu, potrząsanie głową oraz ciemna, sucha wydzielina w przewodach słuchowych, przypominająca fusy z kawy.

Diagnostyka – jak potwierdza się świerzb u psa?

Rozpoznanie świerzbu stawia się na podstawie dokładnego wywiadu klinicznego, obserwacji objawów oraz badań dodatkowych. Kluczowym badaniem jest mikroskopowa analiza zeskrobiny skórnej – lekarz weterynarii pobiera materiał z podejrzanych zmian skórnych i ocenia go pod mikroskopem w poszukiwaniu obecności roztoczy, ich jaj lub fragmentów ciał pasożytów.

Warto jednak wiedzieć, że świerzbowce bywają trudne do wykrycia zwłaszcza przy niskiej liczebności pasożytów. Dlatego w niektórych przypadkach lekarz może zdecydować się na leczenie próbne, czyli wdrożenie terapii przeciwpasożytniczej w celu potwierdzenia rozpoznania poprzez obserwację poprawy klinicznej.

Skuteczne leczenie świerzbu – co działa naprawdę?

Leczenie świerzbu u psa wymaga systematyczności, ścisłej współpracy z lekarzem weterynarii oraz zastosowania odpowiednich preparatów przeciwpasożytniczych. Dobre efekty terapeutyczne uzyskuje się dzięki stosowaniu nowoczesnych leków dostępnych w różnych formach: tabletek doustnych, kropli spot-on lub kąpieli leczniczych.

Do najczęściej stosowanych substancji należą:

• Iwermektyna – stosowana doustnie lub iniekcyjnie, skuteczna, ale przeciwwskazana u niektórych ras (np. collie, sheltie),
• Selamektyna – w formie spot-on, dobrze tolerowana i skuteczna przy regularnym stosowaniu,
• Afoxolaner i fluralaner – nowoczesne substancje z grupy izoksazolin, podawane w postaci tabletek, działają szybko i długo, a dodatkowo zabezpieczają psa przed innymi pasożytami, jak pchły i kleszcze.

Dodatkowo, w przypadkach zaawansowanych lub powikłanych wtórnymi infekcjami bakteryjnymi czy grzybiczymi, może być konieczne włączenie antybiotyków, leków przeciwzapalnych oraz szamponów dermatologicznych. Leczeniu powinny zostać poddane także inne psy w domu, nawet jeśli nie wykazują objawów w celu przerwania cyklu zakażeń.

Jak długo trwa leczenie i kiedy można mówić o wyleczeniu?

Czas leczenia świerzbu zależy od stopnia zaawansowania choroby i zastosowanego protokołu terapeutycznego. Najczęściej pełna kuracja trwa od 4 do 8 tygodni. Kluczowe znaczenie ma kontynuacja leczenia przez określony czas po ustąpieniu objawów – pozwala to wyeliminować wszystkie pasożyty i zapobiega nawrotom.

Wyleczenie potwierdza się na podstawie ustąpienia świądu, poprawy stanu skóry oraz braku roztoczy w kontrolnych badaniach mikroskopowych. Warto również monitorować psa przez kilka tygodni po zakończeniu leczenia – jeśli świąd powróci, konieczna może być powtórna terapia.

Profilaktyka świerzbu – jak zapobiegać zakażeniu?

Ochrona psa przed świerzbem to nie tylko kwestia stosowania preparatów przeciwpasożytniczych, ale również odpowiedniej profilaktyki behawioralnej i środowiskowej. Oto kluczowe zasady, które warto wdrożyć na co dzień:

• regularne stosowanie preparatów przeciwpasożytniczych – najlepiej takich, które działają również na roztocza (izoksazoliny, selamektyna),
• unikanie kontaktu z nieznanymi, zarażonymi zwierzętami – zwłaszcza w schroniskach, hotelach dla psów, parkach,
• regularna kontrola stanu skóry, zwłaszcza u psów krótkowłosych i o wrażliwej skórze,
• szybka interwencja w przypadku wystąpienia świądu lub innych objawów skórnych – im wcześniej rozpocznie się leczenie, tym mniejsze ryzyko powikłań,
• dezynfekcja legowisk, koców i akcesoriów psa – szczególnie podczas leczenia,
• profilaktyczne badania kontrolne u lekarza weterynarii – zwłaszcza u psów, które wcześniej przeszły świerzb lub mają kontakt z większą liczbą zwierząt.

Czy człowiek może zarazić się świerzbem od psa?

Choć pasożyt wywołujący świerzb jest typowo psim roztoczem, może czasem wywołać przemijające objawy skórne u ludzi, zazwyczaj w postaci swędzących krostek lub grudek w miejscu kontaktu ze skórą psa. Zmiany te znikają po eliminacji źródła zakażenia i nie wymagają długotrwałego leczenia. Niemniej jednak, świerzb psów nie kolonizuje ludzkiego naskórka, więc ryzyko rozwoju pełnoobjawowej choroby u człowieka jest minimalne.

Świerzb u psa to poważna, ale w pełni uleczalna choroba pasożytnicza, pod warunkiem wczesnego rozpoznania i konsekwentnego leczenia. Kluczem do sukcesu jest nie tylko stosowanie odpowiednich leków, ale także zrozumienie cyklu życia pasożyta i zapobieganie nawrotom choroby. Dzięki postępowi farmakologii weterynaryjnej mamy dziś do dyspozycji skuteczne i bezpieczne metody leczenia, które pozwalają szybko przywrócić komfort życia psu i spokój jego opiekunowi.

Jeśli podejrzewasz świerzb u swojego psa, nie czekaj – skorzystaj z naszej wyszukiwarki placówek weterynaryjnych Grupy LuxVet i umów się na konsultację. Wczesna diagnoza to najkrótsza droga do zdrowej skóry i ulgi dla Twojego pupila.

Objawy neurologiczne u psa potrafią zaskoczyć – nie tylko swoim nagłym początkiem, ale także różnorodnością i stopniem nasilenia. Czasem pojawiają się nagle, w sposób dramatyczny, innym razem rozwijają się powoli i niemal niezauważalnie. Bywa, że pierwsze sygnały są tak subtelne, że łatwo je przypisać zmęczeniu, wiekowi czy nawet charakterowi psa. Tymczasem każda zmiana w zachowaniu może być objawem problemów z układem nerwowym. 

W tym artykule przyjrzymy się, jakie objawy powinny wzbudzić naszą czujność, jak wygląda diagnostyka chorób neurologicznych u psów i kiedy nie warto zwlekać z konsultacją u neurologa.

Czym są objawy neurologiczne?

Objawy neurologiczne to symptomy wynikające z zaburzeń funkcjonowania ośrodkowego (mózg i rdzeń kręgowy) lub obwodowego układu nerwowego (nerwy obwodowe, płytki nerwowo-mięśniowe). Mogą obejmować zarówno zmiany w zachowaniu i świadomości psa, jak i problemy z poruszaniem się, koordynacją, równowagą czy czuciem.

Układ nerwowy to swoisty „system zarządzania” całym organizmem, który odpowiada za odbieranie i przekazywanie bodźców, kontrolowanie ruchów, funkcji autonomicznych (np. oddychanie, praca serca) oraz integrację zmysłów. Dlatego jego uszkodzenie może manifestować się na bardzo wiele różnych sposobów – od drgawek po zanik mięśni.

Niepokojące objawy neurologiczne u psa

Z punktu widzenia klinicznego istotne jest nie tylko wystąpienie objawu, ale również jego czas trwania, intensywność oraz to, czy pojawił się nagle, czy też narastał stopniowo. Poniżej przedstawiamy listę najczęstszych objawów neurologicznych, które wymagają konsultacji z lekarzem weterynarii:

• drgawki (napady padaczkowe),
• utrata przytomności lub krótkie okresy „nieobecności” (tzw. napady ogniskowe),
• nagła dezorientacja lub zmiany zachowania (np. agresja, apatia, krążenie w kółko),
• chwiejny, niezgrabny chód (ataksja),
• osłabienie kończyn, brak koordynacji, przewracanie się,
• porażenia częściowe lub całkowite (np. brak możliwości poruszania tylnymi łapami),
• asymetria twarzy, opadnięcie jednej powieki lub uszu,
• oczopląs (niekontrolowane ruchy gałek ocznych),
• utrata czucia, brak reakcji na ból,
• przewlekłe drżenia mięśni lub skurcze,
• problemy z oddawaniem moczu i kału (np. nietrzymanie).

Objawy te mogą być wynikiem schorzeń takich jak padaczka idiopatyczna, dyskopatia (choroba krążków międzykręgowych), zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, guzy mózgu, zapalenie nerwów, choroby metaboliczne wpływające na mózg, a także zatrucia neurotoksynami.

Drgawki i napady – sygnał alarmowy

Jednym z najbardziej dramatycznych objawów neurologicznych są drgawki. Choć mogą wyglądać bardzo groźnie, nie zawsze oznaczają ciężką chorobę. Jednak nawet pojedynczy napad powinien być skonsultowany z lekarzem. Prawidłowo przeprowadzona diagnostyka pozwala ocenić, czy mamy do czynienia z padaczką idiopatyczną (często występującą u młodych psów ras takich jak owczarek niemiecki, labrador czy border collie), czy też z napadem wtórnym – wywołanym inną chorobą (np. zapaleniem mózgu, guzem, chorobą wątroby lub nerek).

Warto zapisywać czas trwania i częstotliwość napadów oraz nagrywać ich przebieg, gdyż są to cenne informacje dla neurologa, który będzie mógł lepiej ocenić sytuację.

Zaburzenia chodu, równowagi i paraliż

Gdy pies zaczyna się chwiać, potykać, a jego ruchy są nieskoordynowane – najczęściej mamy do czynienia z uszkodzeniem struktur rdzenia kręgowego lub móżdżku. To właśnie tam zlokalizowane są ośrodki odpowiedzialne za kontrolę motoryki i równowagi.

Nagła utrata możliwości poruszania tylnymi łapami (tzw. parapareza) może wskazywać na przepuklinę dysku międzykręgowego zwłaszcza u ras predysponowanych takich jak jamniki, shih tzu czy corgi. Tego typu sytuacje są stanem nagłym i wymagają pilnej diagnostyki, często z użyciem rezonansu magnetycznego, który pozwala ocenić stopień ucisku rdzenia kręgowego.

Zmiany behawioralne i psychiczne

Niektóre choroby neurologiczne przebiegają z objawami przypominającymi problemy behawioralne. Pies, który nagle staje się agresywny, przestaje reagować na znane komendy, traci orientację lub zaczyna „kręcić się w kółko”, może mieć zmiany w obrębie mózgu – np. w wyniku guzów, zapalenia czy chorób degeneracyjnych. U starszych psów tego typu objawy mogą też wskazywać na zespół otępienny, porównywalny do ludzkiej demencji.

W takich przypadkach dokładna diagnostyka neurologiczna, w tym badania obrazowe i badania płynu mózgowo-rdzeniowego, pozwalają odróżnić problemy neurologiczne od behawioralnych i wdrożyć odpowiednie leczenie.

Diagnostyka neurologiczna – co czeka pacjenta?

Diagnostyka objawów neurologicznych u psa jest złożona i wymaga specjalistycznego podejścia. Pierwszym krokiem jest zawsze szczegółowy wywiad z opiekunem i dokładne badanie neurologiczne pozwalające ocenić lokalizację zmian w układzie nerwowym. Następnie lekarz może zlecić dodatkowe badania, takie jak:

• badania krwi i moczu (w celu wykluczenia chorób metabolicznych),
• rezonans magnetyczny (MRI) – pozwala zobrazować struktury mózgu i rdzenia kręgowego,
• tomografia komputerowa (CT),
• mielografia (badanie kontrastowe rdzenia kręgowego),
• badanie płynu mózgowo-rdzeniowego,
• badania elektrofizjologiczne (np. EEG, EMG),
• testy genetyczne (jeśli podejrzewana jest choroba dziedziczna).

Wczesna i trafna diagnostyka ma kluczowe znaczenie – w wielu przypadkach szybkie wdrożenie leczenia farmakologicznego lub zabiegu chirurgicznego może zapobiec trwałym uszkodzeniom układu nerwowego.

Kiedy nie warto zwlekać z wizytą u specjalisty?

Zdecydowanie nie należy czekać z konsultacją neurologiczną w sytuacjach, gdy zauważymy nagłe i intensywne obajwy neurologiczne, pies przestanie chodzić lub będzie poruszał się z trudem, dojdzie do drgawek lub utraty przytomności, pies będzie miał problem z kontrolowaniem oddawania moczu/kału oraz w przypadku gdy objawy pojawiły się u młodego lub bardzo starego psa. W takich przypadkach szybka wizyta w placówce dysponującej zespołem specjalistów i nowoczesną diagnostyką obrazową może mieć kluczowe znaczenie dla zdrowia, a nawet życia zwierzęcia.

Neurologiczne objawy u psa nigdy nie powinny być bagatelizowane. Choć nie każdy drżący pies ma poważne schorzenie układu nerwowego, to właśnie trafna i szybka ocena pozwala odróżnić błahy problem od sytuacji wymagającej natychmiastowej interwencji.

Szukasz zaufanej kliniki, w której Twój pies otrzyma specjalistyczną pomoc neurologiczną? Skorzystaj z naszej wyszukiwarki placówek weterynaryjnych Grupy LuxVet.

 

Twój pies nagle przewraca się na bok, kręci się w kółko albo ma przechyloną głowę i dziwnie porusza oczami? Te objawy potrafią przestraszyć nawet najbardziej doświadczonych opiekunów. Zespół przedsionkowy u psa może wyglądać dramatycznie, ale nie zawsze oznacza coś groźnego. Dowiedz się, czym dokładnie jest to zaburzenie, jakie są jego przyczyny, jak przebiega leczenie i kiedy należy działać natychmiast.

 

Co to jest zespół przedsionkowy i dlaczego budzi niepokój?

Zespół przedsionkowy u psa to nagłe zaburzenie neurologiczne związane z uszkodzeniem układu przedsionkowego – struktury odpowiedzialnej za równowagę, orientację przestrzenną i koordynację ruchów. Układ przedsionkowy składa się z części obwodowej (zlokalizowanej w uchu wewnętrznym) oraz centralnej (zlokalizowanej w mózgowiu), a jego prawidłowe funkcjonowanie zapewnia psu możliwość utrzymywania równowagi i świadomego kontrolowania pozycji ciała. Nagłe wystąpienie objawów takich jak przechylona głowa, oczopląs czy niestabilny chód sprawia, że zespół przedsionkowy potrafi zaniepokoić nawet doświadczonych opiekunów psów. Na szczęście, w wielu przypadkach nie jest to stan zagrażający życiu, a rokowania mogą być dobre – o ile zostanie wdrożona odpowiednia diagnostyka i leczenie.

Jakie są objawy zespołu przedsionkowego?

Objawy zespołu przedsionkowego pojawiają się nagle, często z dnia na dzień lub nawet z godziny na godzinę. Ich nasilenie bywa bardzo zróżnicowane – od lekkiej dezorientacji po poważne zaburzenia ruchu, przez które pies nie jest w stanie chodzić ani utrzymać się w pozycji stojącej. Do najczęstszych objawów należą:

• Przechylona głowa w jedną stronę (najczęściej w kierunku uszkodzenia),
• Oczopląs – czyli mimowolne, rytmiczne ruchy gałek ocznych,
• Chód kołyszący lub całkowita utrata równowagi,
• Kręcenie się w kółko,
• Nudności, wymioty (wynikające z zaburzeń błędnika),
• Dezorientacja i niepewność w poruszaniu się,
• Opadanie jednego kącika pyska (jeśli zespół dotyczy części centralnej).

Wielu opiekunów błędnie interpretuje te objawy jako objaw udaru mózgu – jednak u psów udar występuje znacznie rzadziej niż u ludzi. Warto pamiętać, że choć objawy mogą wyglądać drastycznie, nie zawsze wskazują na stan zagrożenia życia.

Przyczyny zespołu przedsionkowego u psów

Zespół przedsionkowy może mieć bardzo różne przyczyny – od stosunkowo niegroźnych, idiopatycznych (czyli bez jednoznacznie określonej przyczyny), po poważne choroby neurologiczne. W zależności od lokalizacji uszkodzenia wyróżniamy dwie główne postaci: obwodową i centralną.

Postać obwodowa – obejmuje uszkodzenie w obrębie ucha wewnętrznego lub nerwu przedsionkowego. Przyczyny to m.in. zapalenie ucha środkowego lub wewnętrznego, polipy w przewodzie słuchowym, perforacja błony bębenkowej, uraz mechaniczny głowy, idiopatyczny zespół przedsionkowy (szczególnie u starszych psów), toksyczne działanie niektórych leków (np. aminoglikozydów).

Postać centralna – wiąże się z uszkodzeniem struktur w obrębie mózgu, szczególnie móżdżku i pnia mózgu. Przyczyny są poważniejsze i obejmują guzy mózgu, urazy czaszki, zapalenia mózgu (np. wirusowe, bakteryjne, grzybicze), udar mózgu (rzadziej niż u ludzi), wrodzone wady rozwojowe.

Odpowiednie różnicowanie między postacią obwodową a centralną ma kluczowe znaczenie – zarówno dla leczenia, jak i rokowania.

Zespół przedsionkowy u starszego psa

Jedną z najczęstszych postaci tego zaburzenia jest idiopatyczny zespół przedsionkowy u psów starszych – bywa określany jako „zespół przedsionkowy starczych psów”. Pojawia się zazwyczaj nagle, bez uchwytnej przyczyny, a jego objawy przypominają silny atak neurologiczny. Co istotne – po kilku dniach lub tygodniach objawy zaczynają ustępować samoistnie, choć u niektórych psów może pozostać delikatna przechylenie głowy jako trwały objaw neurologiczny.

Tego rodzaju epizody bywają powtarzalne, a ich dokładna przyczyna pozostaje nieznana. Mimo to rokowanie w takich przypadkach jest zwykle dobre, a leczenie ogranicza się do terapii wspomagającej, ograniczającej nudności i wspierającej równowagę.

Diagnostyka – jak rozpoznać zespół przedsionkowy?

Rozpoznanie zespołu przedsionkowego opiera się na dokładnym badaniu neurologicznym oraz ocenie otoskopowej (czyli badaniu przewodu słuchowego). W niektórych przypadkach potrzebne są dodatkowe badania, takie jak:

• Badania krwi (w celu wykluczenia zaburzeń metabolicznych),
• RTG lub tomografia komputerowa czaszki,
• Rezonans magnetyczny mózgu (w przypadku podejrzenia postaci centralnej),
• Badanie płynu mózgowo-rdzeniowego,
• Badanie audiometryczne (np. test BAER w przypadku podejrzenia wrodzonych zaburzeń słuchu i równowagi).

Dokładna diagnostyka pozwala nie tylko określić przyczynę zaburzenia, ale również ocenić, czy objawy mają charakter odwracalny i jak szybko można spodziewać się poprawy.

Leczenie zespołu przedsionkowego – co można zrobić?

Leczenie zależy w dużej mierze od ustalonej przyczyny i stopnia nasilenia objawów. W przypadkach idiopatycznych lub łagodnych form obwodowych stosuje się leczenie objawowe i wspomagające. Z kolei postać centralna zwykle wymaga specjalistycznego podejścia neurologicznego i często hospitalizacji.

Do metod leczenia należą:

• Leki przeciwwymiotne – by złagodzić nudności związane z zaburzeniem błędnika,
• Leki uspokajające i przeciwzapalne,
• Leczenie antybiotykowe (jeśli źródłem problemu jest zapalenie ucha),
• Chirurgia (w przypadku polipów, guzów lub zaawansowanych zmian zapalnych),
• Suplementacja wspomagająca układ nerwowy (np. witaminy z grupy B, omega-3),
• Rehabilitacja i fizjoterapia – poprawiająca koordynację i kompensację neurologiczną.

W niektórych przypadkach – szczególnie gdy objawy są bardzo nasilone – konieczna jest tymczasowa hospitalizacja psa w celu monitorowania jego stanu i zapewnienia wsparcia płynoterapią czy żywieniem dożylnym.

Rokowanie – czy pies wraca do pełnej sprawności?

Rokowanie w zespole przedsionkowym jest zmienne i zależy od przyczyny oraz szybkości wdrożenia leczenia. W przypadkach idiopatycznych u starszych psów większość objawów ustępuje samoistnie w ciągu 7-14 dni. U części pacjentów może pozostać niewielka asymetria głowy lub delikatne zaburzenia równowagi, ale nie wpływają one znacząco na komfort życia.

W postaciach obwodowych wynikających z infekcji ucha lub zmian zapalnych – rokowanie również jest dobre, pod warunkiem, że leczenie zostało rozpoczęte odpowiednio wcześnie.

Postacie centralne – związane z guzami lub poważnymi zmianami neurologicznymi – niestety wiążą się z gorszym rokowaniem. Jednak nawet wtedy, odpowiednio prowadzona terapia może przynieść poprawę jakości życia i złagodzenie objawów.

Jak wspierać psa z zaburzeniami równowagi?

Opieka nad psem z zespołem przedsionkowym wymaga cierpliwości i przystosowania otoczenia. Warto zapewnić zwierzęciu:

• Miękkie, stabilne podłoże do leżenia,
• Ograniczony dostęp do schodów i miejsc, z których może spaść,
• Pomoc w poruszaniu się (np. za pomocą szelek rehabilitacyjnych),
• Ciszę, spokój i komfortowe warunki rekonwalescencji.

W przypadku długotrwałych zaburzeń ruchu pomocna może być rehabilitacja neurologiczna – specjalne ćwiczenia równowagi i koordynacji, prowadzone przez zoofizjoterapeutę. Psy z czasem adaptują się do zmian neurologicznych, uczą się kompensować deficyty i wracają do aktywności.

Podsumowanie

Zespół przedsionkowy u psa to nie wyrok – ale sygnał, że w organizmie dzieje się coś, co wymaga uwagi. Choć objawy bywają spektakularne, to przy odpowiednim podejściu można je skutecznie leczyć lub kontrolować. Najważniejsze to nie panikować, ale działać – czyli skontaktować się z lekarzem weterynarii, który oceni stan neurologiczny psa i zadecyduje o dalszym postępowaniu.

Jeśli zauważyłeś u swojego psa niepokojące objawy – nie zwlekaj z wizytą. Im szybciej trafisz do odpowiedniego specjalisty, tym większe szanse na powrót do zdrowia.

Znajdź najbliższą placówkę weterynaryjną z opieką neurologiczną dla psów

 

Przewlekły świąd, zmiany skórne, problemy z oczami, a może nawracające zapalenia jelit? Jeśli Twój pies zmaga się z chorobą o podłożu immunologicznym, być może w leczeniu pojawiło się hasło „cyklosporyna”. To lek, który potrafi diametralnie poprawić jakość życia psa, ale jednocześnie wymaga wiedzy, ostrożności i indywidualnego podejścia.

Czym jest cyklosporyna i kiedy stosujemy ją u psów?

Cyklosporyna to lek immunosupresyjny, który działa poprzez hamowanie aktywności układu odpornościowego. Choć pierwotnie została opracowana do zapobiegania odrzutom przeszczepów u ludzi, z czasem znalazła szerokie zastosowanie również w weterynarii – przede wszystkim w terapii chorób o podłożu autoimmunologicznym oraz w przewlekłych dermatozach.

U psów cyklosporyna jest stosowana głównie w leczeniu atopowego zapalenia skóry, a także w przypadkach niektórych chorób zapalnych przewodu pokarmowego, chorób oczu oraz chorób autoimmunologicznych. Jest to lek, którego działanie nie polega na szybkim łagodzeniu objawów, ale na długofalowej modulacji odpowiedzi immunologicznej – dlatego tak ważne jest jego świadome i precyzyjne stosowanie pod kontrolą lekarza weterynarii.

Jak działa cyklosporyna na organizm psa?

Cyklosporyna działa na poziomie komórkowym, blokując aktywację limfocytów T – białych krwinek odpowiedzialnych za uruchamianie odpowiedzi immunologicznej. W praktyce oznacza to, że lek „uspokaja” układ odpornościowy psa, zapobiegając nadmiernemu reagowaniu na nieszkodliwe bodźce, jak np. alergeny środowiskowe, komórki własnego organizmu czy składniki diety.
Dzięki temu działaniu cyklosporyna skutecznie zmniejsza objawy takie jak świąd, zapalenie skóry, zmiany skórne czy owrzodzenia rogówki. Jej działanie rozwija się jednak powoli – pierwsze efekty terapeutyczne obserwuje się zwykle po 2-4 tygodniach stosowania, a pełna skuteczność może być widoczna dopiero po kilku miesiącach.

Wskazania do stosowania cyklosporyny u psów

W praktyce klinicznej cyklosporyna znajduje zastosowanie w leczeniu kilku głównych grup schorzeń, w których układ odpornościowy odgrywa kluczową rolę w mechanizmie chorobowym.

Najczęstsze wskazania obejmują:

• Atopowe zapalenie skóry (AZS) – przewlekła choroba skóry na tle alergicznym, w której cyklosporyna stanowi alternatywę dla glikokortykosteroidów i jest często stosowana długoterminowo.
• Keratoconjunctivitis sicca (KCS) – tzw. „suche zapalenie oka” – choroba, w której produkcja łez jest znacznie zmniejszona z powodu zniszczenia gruczołu łzowego przez układ odpornościowy.
• Choroby zapalne jelit (IBD) – przewlekłe zapalenie przewodu pokarmowego o niejasnej etiologii, często z komponentą immunologiczną.
• Autoimmunologiczne choroby skóry i błon śluzowych, takie jak pęcherzyca liściasta, toczeń rumieniowaty czy zapalenie mięśni skóry.
• Przeszczepy skóry i przeszczepy komórkowe – rzadko, ale cyklosporyna może być użyta w protokołach immunosupresyjnych po przeszczepach, jeśli są one wykonywane.

Wszystkie te przypadki wymagają indywidualnej oceny – decyzję o zastosowaniu cyklosporyny powinien podejmować lekarz weterynarii po analizie obrazu klinicznego i wyników badań pomocniczych.

Skuteczność cyklosporyny – czego można się spodziewać?

Cyklosporyna nie działa „na już”. Jest to lek, którego działanie narasta stopniowo, dlatego ważne jest, aby właściciel psa uzbroił się w cierpliwość i nie przerywał terapii zbyt wcześnie. U większości pacjentów widoczną poprawę stanu klinicznego obserwuje się po około 3–4 tygodniach stosowania – zmniejsza się świąd, zaczerwienienie, poprawia się jakość skóry i sierści.

W leczeniu atopowego zapalenia skóry cyklosporyna bywa stosowana jako terapia przewlekła – w takiej sytuacji dawkę ustala się indywidualnie, często z czasem ją zmniejszając, tak aby utrzymać efekt przy jak najmniejszym ryzyku działań niepożądanych.
W niektórych przypadkach lek stosowany jest okresowo – np. przy sezonowych zaostrzeniach choroby. Lekarz może też zdecydować o łączeniu cyklosporyny z innymi lekami – np. glikokortykosteroidami lub oklacytynibem – na początku terapii, by szybciej opanować objawy.

Możliwe skutki uboczne – co warto wiedzieć?

Cyklosporyna, choć skuteczna, nie jest lekiem pozbawionym działań ubocznych. Na szczęście większość z nich jest łagodna i przemijająca, szczególnie jeśli terapia jest prowadzona pod kontrolą lekarza i z regularnym monitorowaniem pacjenta.
Do najczęstszych skutków ubocznych należą:

• zaburzenia żołądkowo-jelitowe – nudności, wymioty, biegunka, brak apetytu (najczęściej przemijają po kilku dniach),
• przerost dziąseł – głównie przy długotrwałym stosowaniu leku,
• nadmierne owłosienie – szczególnie w okolicach uszu i grzbietu,
• zwiększona podatność na infekcje skóry i uszu – ze względu na obniżenie odporności,
• sporadycznie – drżenia mięśniowe, letarg, obrzęki.

W rzadkich przypadkach mogą pojawić się problemy z wątrobą lub nerkami, dlatego długoterminowe stosowanie cyklosporyny powinno wiązać się z regularnym wykonywaniem badań kontrolnych – morfologii, parametrów biochemicznych oraz badania ogólnego moczu.

Jak podawać cyklosporynę psu?

Cyklosporyna występuje w postaci kapsułek, roztworów doustnych oraz maści okulistycznych (np. w leczeniu KCS). Najlepiej wchłania się na czczo, ale u niektórych psów lepiej tolerowana jest podawana z niewielką ilością pokarmu – co może minimalizować dolegliwości ze strony układu pokarmowego. Ważne, aby lek podawać regularnie – o tej samej porze, zgodnie z zaleceniem lekarza.

Nie należy przerywać leczenia bez konsultacji – gwałtowne odstawienie cyklosporyny może spowodować nawrót objawów lub nasilenie procesu zapalnego. W terapii przewlekłej zwykle dąży się do tzw. dawki podtrzymującej – możliwie najniższej skutecznej dawki, która pozwala utrzymać komfort życia psa i ograniczyć działania niepożądane.

Kiedy cyklosporyna nie powinna być stosowana?

Istnieją sytuacje, w których stosowanie cyklosporyny nie jest zalecane lub wymaga szczególnej ostrożności. Leku nie powinno się stosować u psów z potwierdzoną immunosupresją, w aktywnej infekcji wirusowej lub grzybiczej, ani u psów z nowotworami układu limfatycznego. Cyklosporyna może również wchodzić w interakcje z innymi lekami – np. niektórymi antybiotykami czy lekami przeciwgrzybiczymi – dlatego lekarz weterynarii powinien dokładnie znać historię leczenia zwierzęcia.
Nie zaleca się stosowania cyklosporyny u szczeniąt poniżej 6 miesiąca życia oraz u suk ciężarnych lub karmiących – ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa.
Świadoma terapia – współpraca lekarza i opiekuna

Leczenie cyklosporyną wymaga świadomego podejścia zarówno ze strony lekarza weterynarii, jak i opiekuna zwierzęcia. To lek, który potrafi znacząco poprawić komfort życia psa, ale jego skuteczność zależy od precyzyjnego dawkowania, regularności podawania i monitorowania stanu zdrowia pacjenta. Warto także pamiętać, że każdy organizm reaguje indywidualnie – dlatego terapia powinna być „szyta na miarę”.

Regularne wizyty kontrolne, badania okresowe i dobra komunikacja z lekarzem prowadzącym to klucz do bezpiecznego i skutecznego stosowania tego leku. Dzięki temu możliwe jest uzyskanie długotrwałej remisji choroby i zachowanie dobrej jakości życia psa – bez konieczności sięgania po leczenie bardziej inwazyjne lub obarczone większym ryzykiem.

Bo komfort, zdrowie i spokój Twojego psa to coś, na co warto pracować każdego dnia – z troską, wiedzą i odpowiedzialnością.

 

Decyzja o poddaniu psa zabiegowi sterylizacji lub kastracji to jeden z najważniejszych kroków w trosce o jego zdrowie i bezpieczeństwo. Choć w codziennej rozmowie oba terminy bywają używane zamiennie, w rzeczywistości oznaczają różne procedury – zarówno u samców, jak i u samic.

Wielu opiekunów psów zastanawia się, na czym dokładnie polega różnica między sterylizacją a kastracją, który zabieg warto wykonać, kiedy jest na to najlepszy moment i czy niesie to ze sobą jakieś ryzyko. Wokół tych tematów narosło sporo mitów, które warto rozwiać, aby podjąć świadomą, opartą na wiedzy decyzję.

W tym artykule wyjaśniamy, co naprawdę oznaczają te zabiegi, jakie mają zalety i kiedy warto je wykonać – zarówno u suczek, jak i u samców.

 

Czym różni się kastracja od sterylizacji?

W terminologii medycznej rozróżnienie jest jasne:

Kastracja psa (samca) polega na chirurgicznym usunięciu jąder, czyli narządów odpowiedzialnych za produkcję plemników i testosteronu. Kastracja suczki (samicy) to chirurgiczne usunięcie jajników (czasem również macicy), co prowadzi do całkowitego zahamowania cyklu płciowego.

Sterylizacja natomiast oznacza jedynie podwiązanie jajowodów (u suczki) lub nasieniowodów (u samca) – zwierzę staje się bezpłodne, ale wciąż produkuje hormony płciowe.

W praktyce weterynaryjnej najczęściej wykonuje się kastrację, ponieważ niesie ona korzyści nie tylko reprodukcyjne, ale i zdrowotne oraz behawioralne – zarówno u samców, jak i samic.

 

Dlaczego warto wykonać zabieg u psa – bez względu na płeć?

Zabieg kastracji lub sterylizacji psa może znacząco wydłużyć życie zwierzęcia i poprawić jego jakość. Oto najważniejsze korzyści:

• Profilaktyka nowotworowa – u suczek zmniejsza ryzyko ropomacicza i nowotworów gruczołu mlekowego, zwłaszcza jeśli zabieg wykonany jest przed pierwszą cieczką; u samców zapobiega nowotworom jąder i przerostowi prostaty.
• Brak ruj, ciąży i ucieczek – kastracja eliminuje cieczki, ciążę urojoną i związany z nimi stres oraz ryzyko nieplanowanego rozmnożenia. U samców zmniejsza potrzebę ucieczek i poszukiwania suczek.
• Spokojniejsze zachowanie – ogranicza agresję terytorialną, znaczenie moczem, nadmierne pobudzenie czy nadaktywność hormonalną.
• Odpowiedzialność społeczna – ograniczenie niekontrolowanego rozmnażania zwierząt zmniejsza liczbę porzuconych psów i bezdomnych szczeniąt.

 

Fakty i mity o sterylizacji i kastracji u psów

MIT 1: Po zabiegu pies tyje

FAKT: Poziom hormonów się zmienia, ale tycie wynika najczęściej z nadmiaru kalorii i braku ruchu. Wystarczy dobra dieta i codzienna aktywność, by pies pozostał w formie.

MIT 2: Suczka powinna mieć przynajmniej jeden miot

FAKT: Nie ma żadnych zdrowotnych korzyści z tego, by suka raz została matką. Wręcz przeciwnie – wcześniejsza kastracja zmniejsza ryzyko wielu chorób.

MIT 3: Zabieg to ingerencja w naturę

FAKT: Domowe psy żyją w warunkach kontrolowanych przez człowieka. Celem zabiegu jest zapobieganie cierpieniu, niekontrolowanemu rozmnażaniu i chorobom, które nie występują w naturalnych warunkach.

Kiedy najlepiej wykonać zabieg kastracji/sterylizacji?

Wiek odpowiedni do przeprowadzenia sterylizacji lub kastracji zależy od wielu czynników: rasy, wielkości, zdrowia oraz płci psa. Decyzję o czasie zabiegu zawsze warto omówić z lekarzem weterynarii, który uwzględni indywidualne potrzeby Twojego psa.

U samic

Zaleca się przeprowadzenie zabiegu przed pierwszą lub drugą cieczką, czyli w wieku ok. 6–12 miesięcy.

U samców

Najczęściej wykonuje się zabieg po zakończeniu wzrostu, ok. 9–12 miesiąca życia, choć w niektórych przypadkach wcześniej.

Jak wygląda zabieg i rekonwalescencja?

Zabieg przeprowadzany jest w znieczuleniu ogólnym i trwa zwykle od kilkunastu do kilkudziesięciu minut. Suczki po kastracji mogą wymagać nieco dłuższej rekonwalescencji niż samce, ale w obu przypadkach powrót do formy następuje zwykle w ciągu kilku dni.

Opiekun powinien zadbać o:
• ograniczenie aktywności fizycznej przez ok. 10–14 dni,
• ochronę rany (np. kołnierzem lub ubrankiem pooperacyjnym),
• stosowanie leków przeciwbólowych i antybiotyków (jeśli zalecone),
• kontrolę gojenia i wizytę na zdjęcie szwów (jeśli nie są rozpuszczalne).

Co jest lepsze dla psa – kastracja czy sterylizacja?

W kontekście zdrowia i długoterminowych korzyści kastracja jest zabiegiem najczęściej rekomendowanym zarówno dla suczek, jak i dla samców. Zapewnia pełne wyeliminowanie płodności oraz ograniczenie ryzyka wielu poważnych chorób. Sterylizacja (w sensie technicznym) stosowana jest rzadziej, ponieważ nie daje efektu hormonalnego, który w wielu przypadkach jest kluczowy dla zmiany zachowania psa lub ochrony przed chorobami.

 

Zastanawiasz się, czy sterylizacja lub kastracja psa to dobry krok dla Twojego pupila? Chcesz sprawdzić, gdzie bezpiecznie wykonać zabieg w zaufanej placówce?

Odwiedź naszą stronę i sprawdź, w których przychodniach Grupy LuxVet wykonujemy zabiegi chirurgiczne i profilaktyczne.

Zadbaj o zdrowie swojego psa – świadomie i odpowiedzialnie.

 

 

Kiedy pies zaczyna chorować, jego organizm często wysyła subtelne sygnały, takie jak utrata apetytu, zmiany w zachowaniu, ból czy problemy z poruszaniem. Niestety, wiele schorzeń wewnętrznych nie daje jednoznacznych objawów lub rozwija się przez długi czas bez widocznych symptomów. W takich sytuacjach kluczowe znaczenie ma diagnostyka obrazowa, która pozwala lekarzowi weterynarii zajrzeć „do środka” organizmu psa bez konieczności przeprowadzania inwazyjnych zabiegów.

 

Na czym polega diagnostyka obrazowa u psa?

Diagnostyka obrazowa to zbiór nieinwazyjnych metod badania wnętrza ciała zwierzęcia przy użyciu zaawansowanego sprzętu. Dzięki niej można uzyskać dokładny obraz narządów wewnętrznych, kości, stawów, mózgu czy kręgosłupa. W praktyce weterynaryjnej stosuje się kilka podstawowych metod:

• RTG (rentgen) – idealne do oceny układu kostnego, klatki piersiowej, płuc czy jamy brzusznej.
• USG (ultrasonografia) – umożliwia dynamiczną ocenę narządów jamy brzusznej, takich jak wątroba, nerki, pęcherz czy śledziona.
• Tomografia komputerowa (CT) – pozwala na uzyskanie bardzo precyzyjnych, trójwymiarowych obrazów, świetnie sprawdza się przy urazach, nowotworach czy badaniu głowy.
• Rezonans magnetyczny (MRI) – najdokładniejsza metoda obrazowania tkanek miękkich, mózgu i rdzenia kręgowego.

Każda z tych technik znajduje zastosowanie w innych przypadkach klinicznych, dlatego wybór odpowiedniego badania zawsze powinien być poprzedzony konsultacją ze specjalistą.

Kiedy warto wykonać badanie obrazowe u psa?

Wielu opiekunów zastanawia się, czy ich pies faktycznie potrzebuje tak zaawansowanej diagnostyki. Oto sytuacje, w których lekarz może zalecić wykonanie badań obrazowych:

• podejrzenie złamań, zmian zwyrodnieniowych lub dysplazji stawów,
• trudności z poruszaniem się, sztywność, ból kręgosłupa,
• urazy po wypadkach (np. komunikacyjnych),
• guzy i zmiany w obrębie jamy brzusznej,
• problemy neurologiczne – drgawki, utrata równowagi, omdlenia,
• przewlekłe wymioty, biegunki, utrata masy ciała bez wyraźnej przyczyny,
• objawy chorób serca lub układu oddechowego.

Zaletą diagnostyki obrazowej jest możliwość szybkiego wykrycia zmian, które nie są widoczne w badaniu klinicznym ani w podstawowych analizach krwi czy moczu.

Czy badania obrazowe są bezpieczne dla psa?

Zdecydowanie tak! Wszystkie metody diagnostyki obrazowej stosowane w weterynarii są bezpieczne dla zwierząt. W większości przypadków nie są one bolesne, choć niektóre z nich np. rezonans magnetyczny lub tomografia komputerowa – mogą wymagać krótkiej sedacji lub narkozy, aby zapewnić psu spokój i unieruchomienie podczas badania.

Współczesna aparatura weterynaryjna pozwala na skrócenie czasu badania do minimum, a nowoczesne środki znieczulające są dobrze tolerowane nawet przez starsze psy czy zwierzęta z chorobami współistniejącymi. Ostateczną decyzję zawsze podejmuje lekarz weterynarii, oceniając stan zdrowia pacjenta i ryzyko związane z sedacją.

Jak przygotować psa do badania obrazowego?

Przygotowanie psa do badania zależy od rodzaju planowanej diagnostyki. W przypadku USG jamy brzusznej najczęściej wymagane jest kilkugodzinne (np. 6–8 h) przegłodzenie oraz powstrzymanie się od oddawania moczu przez 2–3 godziny przed wizytą – pełny pęcherz ułatwia ocenę. Badania takie jak tomografia czy rezonans zazwyczaj wymagają wcześniejszego wykonania badań krwi oraz wywiadu anestezjologicznego.

Lekarz weterynarii przed planowanym badaniem zawsze poinformuje opiekuna o szczegółach i zaleceniach, dlatego warto pozostawać z placówką w kontakcie i przygotować się odpowiednio wcześniej.

Dlaczego diagnostyka obrazowa jest tak ważna?

Wielu chorobom u psów można skutecznie przeciwdziałać lub leczyć je we wczesnym stadium, ale tylko wtedy, gdy zostaną one odpowiednio wcześnie rozpoznane. Diagnostyka obrazowa pozwala nie tylko potwierdzić podejrzenia lekarza, ale też zaplanować dalsze leczenie lub operację. W przypadku nowotworów umożliwia ocenę stopnia zaawansowania i lokalizacji zmian, co jest kluczowe przy planowaniu terapii.

Dzięki badaniom obrazowym możliwa jest też precyzyjna ocena efektów leczenia – np. gojenia kości po złamaniu czy zmniejszania się guza po chemioterapii. To właśnie obrazowanie pozwala na kontrolę postępów terapii i szybką reakcję w razie komplikacji.

Diagnostyka obrazowa w Całodobowej Klinice Weterynaryjnej Veterio

Jeśli Twój pies wymaga zaawansowanej diagnostyki lub nagle pojawiły się niepokojące objawy, warto zgłosić się do miejsca, które oferuje pełne zaplecze diagnostyczne, także poza standardowymi godzinami otwarcia. Właśnie taką placówką jest Veterio – całodobowa klinika weterynaryjna, która specjalizuje się w kompleksowej diagnostyce obrazowej psów i kotów.

Veterio dysponuje nowoczesnym sprzętem do badań RTG, USG, tomografii komputerowej i rezonansu magnetycznego. Dzięki całodobowemu dyżurowi możliwe jest szybkie reagowanie na przypadki nagłe – od urazów po nagłe objawy neurologiczne. Zespół doświadczonych specjalistów, anestezjologów i diagnostów czuwa nad bezpieczeństwem każdego pacjenta, a opiekunowie mogą liczyć na pełną opiekę i informacje na każdym etapie badania.